Info

Poszukując jedności pomiędzy warstwą wizualną a akustyczną filmu, McLaren wykorzystał możliwości animacji w celu zintegrowania muzyki i obrazu. Komponowana przez niego, poprzez odręczny rysunek bezpośrednio na taśmie, syntetyczna ścieżka dźwiękowa, była podstawą dla obrazu, który stanowił jej barwne odwzorowanie i zwielokrotnienie. W rezultacie można równolegle „oglądać to, co się słyszy”.

Na filmach stworzonych tą właśnie techniką, nazwaną przez McLarena „animated sound”, koncentruje się prezentowana wystawa.

Prace

Fiddle-de-dee, 1947

Begone Dull Care, 1949

Test A for Synchromy, lata 60.

Test B for Synchromy, późne lata 60.

Synchromy, 1971

Lines: Verical, 1960

Lines: Horizontal, 1962

Pas de deux, 1968

McLaren’s Negatives, 2006, 10:00 min
film dokumentalny
reżyseria Marie-Josée Saint-Pierre

Dzięki uprzejmości MJSTP Films i VIDÉOGRAPHE. Centre de création, de diffusion et de distribution

Aneks w Czytelni Mediów

Rythmetic, 1956

Stars and Stripes, 1940

Blinkity Blank, 1955

Dots, 1940

Mosaic, 1965

Short and Suite, 1959

Serenal, 1959

O artyście

Norman McLaren (1914-1987) przez większość życia związany był z National Film Board of Canada w Montrealu, gdzie w 1942 roku założył sekcję i studio filmu animowanego. Zrealizował w nim ponad 60 filmów, za które otrzymał ok. 200 międzynarodowych nagród, w tym Oscara, Złotą Palmę i BAFTA.

Pioniersko wprowadził do kanonu technik animacyjnych „non-camerowe” metody bezpośredniego oddziaływania na taśmę optyczną: w swoich wczesnych eksperymentach zmywał z niej emulsję i obraz, a na tak wyczyszczonym nośniku ręcznie malował i wydrapywał, klatka po klatce, kolejne frazy filmu. Całe życie poszukiwał dodatkowych możliwości i materiałów wizualnych: wykorzystywał zdjęcia mikroskopowe, wielokrotne ekspozycje, ruch zwolniony, wykresy i kompozycje abstrakcyjne, łączył film animowany z dokumentalnym, używał lalek, „ożywiał” wycinanki, eksperymentował z graficzną reprezentacją dźwięku.