Info
About exhibition
(PL) W poprzednich wystawach pojawiły się wątki wykorzystania materiałów znalezionych (found footage), legitymizacji ich zawłaszczenia, fascynacji transformacją formalną i znaczeniową dokonaną zarówno w wymiarze estetycznym, jak i emocjonalnym. Obecnie stają się centralnym tematem wystawy.
Ósemka użyta w tytule wystawy nawiązuje bezpośrednio do techniki filmu 8mm i super8 w jakiej przed laty powstały oryginalne materiały będące podstawą ekspozycji. Ósemka jest także wyrazem wizualnej materialności pętli filmowej – taśmy nawiniętej na dwie szpule obracające się w projektorze filmowym w trakcie wyświetlania. Wreszcie przewrócona 8 staje się symbolem nieskończoności, a także bardziej konkretnie wyrazem – jak to ujmuje Igor Krenz – „mojego długiego zmagania się z pętlami filmów nakręconych zanim jeszcze zająłem się sztuką”. Zmaganiem, którego wystawa „8:Blow-up” jest aktualnym, ale zapewne jeszcze nie podsumowującym, rezultatem…
Skąd footage? Tu pojawia się Jan Krenz, wybitny kompozytor i światowej sławy dyrygent znany z pionierskich wykonań muzyki współczesnej i wybitnych interpretacji klasyki, a także kompozytor muzyki do filmów m. in. Andrzeja Munka i Andrzeja Wajdy z okresu szkoły polskiej. W roku 1963 Jan Krenz zakupił swoją pierwszą kamerę 8mm i zaczął filmować. Po kilku latach nabył ulepszony technicznie model kamery filmowej super8. Na jego filmach pojawia się rodzina, dom, przyjaciele, sytuacje wzięte z otaczającego świata z udziałem muzyków, filmowców, pisarzy oraz filmowe notatki z licznych podróży. „Nad Bałtykiem 63”, „Kopenhaga 66”, „Montreux 67”, „Mazury 64”, „Archiwum 77, 78” , „Japonia 81”… Ostatnia taśma pochodzi 1985 roku, w którym Jan Krenz nabył swoją pierwszą kamerę wideo.
Na wystawie Jan Krenz jest więc współautorem (ukrytym autorem) w swoim nieznanym szerzej artystycznym wcieleniu filmowca-amatora. Na podstawie filmów nakręconych przez swego ojca Jana Krenza, operując kadrowaniem i powiększaniem – podobnie jak bohater „Powiększenia” – ale też wydobywając kadry z ruchomych ujęć, zatrzymując, a następnie ustatecznione i wyabstrahowane ponownie puszczając w ruch, stara się dotrzeć do esencji zapisanej w obrazie.
Z wydobytych z przeszłości światłoczułych taśm, poprzez ucyfrowienie, przemontowane, powiększenie powstały prezentowane na wystawie wizualne syntezy. Pojedyncze stopklatki w dużym powiększeniu ujawniają mniej oczywiste fragmenty ujęć, zacierają realność miejsc i postaci, odsłaniają drugie plany.
Accompanying events
(PL) 17 grudnia 2015 (czwartek), 17:00 – oprowadzanie kuratorskie
12 stycznia 2016 (wtorek), 17:00 – artist talk – spotkanie z artystą
13 stycznia 2016 (środa), 13:00 – oprowadzanie w ramach cyklu BAW! – Baby Art Walk Wrocław (we współpracy z Fundacją Art Transparent)
18 lutego 2016 (czwartek), 17:00 – oprowadzanie kuratorskie
***wystawie towarzyszy dostępna w Czytelni Mediów ścieżka edukacyjna: Igor Krenz. Prace w Kolekcji WRO
About the authors
(PL) KRENZ, Jan – ur. w 1926 r., kompozytor i dyrygent. Zadebiutował utworem „Kwartet smyczkowy”, wykonanym podczas konspiracyjnego koncertu w 1943 r. „Missa breve”, „Musica da camera”, „II Symfonia”, „Sinfonietta per fiati”, „III Symfonia” to tylko przykłady jego licznych kompozycji. Wspólnie z Tadeuszem Bairdem i Kazimierzem Serockim założył „Grupę 49”. Jako dyrygent zadebiutował w 1946 r. w Łodzi. W swoim życiu dyrygował największymi orkiestrami świata, takimi jak: Orchestra della Scala w Mediolanie, Berliner Philharmoniker, Detroit Symphony Orchestra, Staatskapelle Dresden, Tonhalle w Zurichu, Concertgebouw Orchestra w Amsterdamie oraz Yomiuri Nippon Symphony Orchestra w Tokio. Uczestniczył też regularnie w Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień. Przez wiele lat był dyrygentem i dyrektorem Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach, później Opery Narodowej w Warszawie. Dyrygował dziełami Bacha, Mozarta, Beethovena, Brahmsa, Schuberta, Czajkowskiego, Mahlera, Chopina, opery Verdiego, Bizeta, Moniuszki i wielu innych łącznie z kompozytorami współczesnymi, jak Cage czy Schönberg. Skomponował też muzykę m.in. do filmów Andrzeja Munka („Błękitny Krzyż”, „Niedzielny Poranek”, „Eroica”, „Zezowate szczęście”) oraz do filmu Andrzeja Wajdy „Kanał”.
Ważnym, choć nie związanym bezpośrednio z jego działalnością muzyczną, wątkiem nieobecnym w dotychczasowych biografiach jest wieloletnie prowadzenie przez artystę zapisków filmowych. Otóż w 1963 r. Jan Krenz zakupił swoją pierwszą kamerę 8mm i zaczął filmować. Po kilku latach nabył ulepszony technicznie model kamery filmowej super8. Na jego filmach pojawia się rodzina, dom, przyjaciele, sytuacje wzięte z otaczającego świata wraz z estetyką swojego czasu, często z udziałem ówczesnej elity kulturalnej, muzyków, filmowców, pisarzy oraz filmowe notatki z licznych podróży. W ten sposób powstał zbiór taśm realizowanych przez wiele lat w różnych miejscach i sytuacjach – na pierwszej z licznych szpul widnieje napis „Nad Bałtykiem 63”, a wśród kolejnych „Kopenhaga 66”, „Montreux 67”, „Mazury 64”, „Archiwum 77, 78”, „Japonia 81” i wiele podobnych ułatwiających identyfikację. Ostatnia taśma filmowa pochodzi 1985 roku, potem Jan Krenz nabywa swoją pierwszą kamerę wideo. W 2000 r. przekazuje zbiór swoich celuloidowych taśm Igorowi.
KRENZ, Igor – ur. w 1959 r., zajmuje się sztuką wizualną. Od początku lat 90. tworzy utrzymane w minimalistycznej estetyce prace wideo, często zabarwione poczuciem absurdu, humorem i ironią. Chętnie operuje tautologią słowa i obrazu, tezy i demonstracji a także technikami found footage, w ramach których w charakterystyczny dla siebie, subtelny sposób wykorzystuje znalezione materiały i sytuacje. W latach 90. założył Zespół Filmowy Kino, nieformalną organizację zajmującą się twórczością wideo, jej prezentacją, dokumentacją i wsparciem technologicznym. Jest także współtwórcą grupy Usługi Fotograficzne, współtworzył grupę Azorro działającą w latach 2001-2010.
Swoje prace wideo i instalacje prezentował na pokazach i wystawach m.in. w Narodowej Galerii Sztuki Zachęta i Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie, w Muzeum Sztuki w Łodzi, Bunkrze Sztuki w Krakowie, Tate Modern w Londynie, Bozar w Brukseli oraz Museum of Modern Art w Tokio. Od połowy lat 90. uczestniczył kilkukrotnie w międzynarodowym Biennale Sztuki Mediów WRO we Wrocławiu, między innymi otrzymując w roku 2011 nagrodę krytyków i wydawców prasy artystycznej.
Od lat prowadzi szczegółową analizę materiału filmowego zapisywanego na taśmach kręconych przez swego ojca Jana.
Piotr Krajewski